~~माकुनेको राजिनामा सुने पछि~~

'१३' नम्बर शुभ रहेनछ
आज यो सिद्ध भयो
कार्यभार सम्हालेको १३ महिनामै
"माकुने-लीला"को इति भयो

थाहा पाउन सकिएन
ढिलो भो कि चाँडो भो
माननीय प्रम को रजिनामाले
"वर्तमान परिप्रेक्ष" मा के पो भो?

म 'काग' हुँ कि 'जनता'?
छुट्याउन आफैलाई गाह्रो भो
राजिनामाको खबरले केही त हुनु पर्ने
न पर्‍यो विस्मात, न त हर्ष नै भो!

लौ एउटा कुरा चैँ भन्दिएँ
आफू कागै भए पनि
"गरि खान" मात्र दिए
सफल हुन्थे भावी प्रम अनि
गाउने थिए नेपालीले पनि,
"जय जय जय नेपाल
"सुन्दर, शान्त, विशाल" भनी।
"सुन्दर, शान्त, विशाल" भनी।।

प्रेम सम्वेग

फर्कि आयो त्यही ऋतु
जुनमा म कामेको थिएँ
कठयाङ्रिएका औँलाले तिम्रो
तातो चुम्बन थापेको थिएँ

जिउभरी उम्रेका काँडा
डेरै जमाएर बसेका थिए
तिम्रो हातको एक स्पर्षले
सबै शर्माएर लुकेका थिए

सम्झिन्छु त्यो दिन म
आश्चर्य मान्दै आज
निर्लज्ज किटकिटाएका मेरा दाँत
आज किन मान्दै छन् लाज?

भावीको खेल हो यो
या हो केवल सन्जोग?
ऋतु उही छ,समय झन उस्तै
न्यानो पो महसुस गर्दै छु
कि छैनौँ तिमी यतै-कतै?
कि छाइसक्यौ जतै-ततै?

मध्यरातको उपज

स्थिर छ समय
कालो यो रातमा
दुई शब्द म कोर्दै छु
कलम समाइ हातमा

सोध्दै छु आफुलाई
छ के मा रमाइलो?
निस्पट्ट अन्धकारको शुन्यता
या मधुर बिहानीको सुनौलो?

ज्ञानको ज्योति बाल्न सके
उज्यालो हुन्थ्यो रात पनि
यो चेतना विना त खै ?
कालै रहन्छ मिर्मिरे पनि

सापेक्ष्यतावादको सिद्धान्त
बुझाएथे आइन्स्टाइनले
दिन र रातको नियमितता
सम्झएकै छ प्रकृतिले

यही नियम बुझ्न सायद
जीवन अर्पिदिये साधु-सन्तले
"आफ्नो कर्तव्य नबिर्स है नानीहो"
अझै भन्दै छन् बुढा-पाकाले

जीवनको रितमा घोत्लिने
मन त अझै थियो
तर,निद्राले आक्रमण गर्दै छ
अब आँखा चिम्लिनु नै वेश भयो।
आँखा चिम्लिनु नै वेश भयो।।

~~अवश्यम्भावी आन्दोलनमा समर्पित~~

बहुदल,एक्दल संगै
राजतन्त्र आए, प्रजातन्त्र आए
समाजवाद, साम्यवाद आए
जुलुस आए, पुलिस आए
बालबच्चा पनि आए
युवा,बुढा सबै आए
तर गए त केवल
पल्लोघरे आमैको कान्छो छोरो
र टोलको चियापसलेकी छोरी!
आँखामा नयाँ नेपालको सपना सजाइ
भेडा बनी हाम्फालेकाहरु
भीरबाट खस्दै गए
एक सहिदको पनि इज्जत नपाई
मरेका ती सपुतहरुको श्राप
देशलाई फेरी लागेको छ
निश्चय छ, फेरी पनि
माथ्ला घरे आमैको छोरो
र त्यही बदम बेच्नेको छोरी
उत्रनेछन् मैदानमा
र चिच्याउने छन्
"नेपाल जिन्दाबाद"
"स्याल नेताहरु मुर्दाबाद"
तर जति नारा लगाये पनि
तिनीहरु नै पिसिनेछन्
र उनै नेतारुपी ब्वाँसाहरुले
पुन:नियमित अद्ध्याय सुरु गर्ने छन्
नेपाल अझै चलिरहने छ
र पशुपतिनाथले देशको कल्याण गरिनैरहनेछन्।

प्रश्नोत्तर

"अमेरिका किन आयौ त राम?"
एक प्रश्नको अनेक उत्तर
राम खोज्दै छ अहिले
कहिले भन्छ,"पढ्न आएँ यार"
त भन्छ कहिले,
"नेपालमै पनि त नपढेको होइन
सायद कमाउनै आएँ होला यार।"

अमेरिका छिरेको ३ वर्षपछि
राम घोरिँदै छ
जवाफका लागि
किन आइएछ त अमेरिका?
बहाना धेरै छन्
तर उत्तर धेरै कम
"कोरोना एक्स्ट्रा" को चुस्की लाउँदै
राम भन्छ,
"साथी, म त यही खान आएँ जस्तो छ
नेपालमा एउटै कार्ल्सबर्ग कति खानु ?"

लोड-शेडिङ देखि
नेपाल बन्दसम्म
साम्प्रदायिक दंगादेखी
दलिय हड्तालसम्म
उ सूची बनाउँदै छ
र,सङसंगै
भर्खर किनेको नयाँ गाडी
र पाएको क्रेडिट कार्डको खुशी
एकसाथ मनाउँदै पनि छ।

"नेपाल कहिले जान्छौ त राम?"
राम रिस पोख्दै भन्छ,
"साथी, अब त किन जाने??
दिन-दहाडै मान्छे मार्छन्
यहीँ टन्न कमाएँ,
अब मोज गर्ने नि यार"
तीनटा कोरोना पछि
रामका,
टलपलाएका आँखा
केही बोल्न खोज्छन्
मैले सोध्न नपाउँदै
राम भक्कानो फुटाउँदै भन्छ,
"साथी,मैले आत्मपहिचान गुमाएँ
कृपया मद्घत गर।
कृपया मद्घत गर।।"


फोटो स्रोत:https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmXDHEbtKYSptYAUjNgUqpecBJzxPtxru6Zc3JexliugMf7vJ6BkGM1GtmVrnJOUrFhzZ1XP13jxPe0n2RV4BU7biVl8Ck15hVTSTk78R9ETEgkpuuLhVr442DkUS2bvQmRDKSMeSWNY0T/s1600-r/gorealclimatecrisisearth.jpg